Гэта прызванне і стан душы!.. 1 кастрычніка педагогі Кіраўшчыны адзначаюць прафесійнае свята
Першая настаўніца — яна ўваходзіць у наша жыццё ў дзяцінстве, але яе светлы вобраз застаецца ў памяці назаўсёды. У значнай ступені ад яе залежыць, якімі мы будзем у далейшым, ці здолеем раскрыць увесь свой патэнцыял, закладзены прыродай.
Настаўнікі, як зоркі: ярка гараць і робяць свет вакол сябе прыгожым і непаўторным. Такім агеньчыкам, цёплым і светлым, з’яўляецца для вучняў 4 “Б” класа СШ №1 горада іх першая настаўніца Аксана Іванаўна Пацягова.
Нарадзілася і вырасла Аксана Іванаўна ў в.Стайкі нашага раёна. Яшчэ падчас вучобы ў школе дзяўчына вырашыла, што стане настаўнікам. А штуршком для гэтага сталі яе педагогі, якія ўласным прыкладам бясконцай адданасці дзецям і абаранай прафесіі пасеялі і ўзрасцілі ў дзявочай душы прагу несці іншым цудоўны свет ведаў.
Пасля заканчэння мясцовай школы Аксана паступіла ў Магілёўскі педагагічны каледж, потым па размеркаванні прыехала на Кіраўшчыну. Педагагічную дзейнасць пачала ў якасці настаўніка пачатковых класаў у Мышкавіцкай СШ. Ужо ў першы год работы малады педагог упэўнілася, што зрабіла для сябе правільны выбар, абраўшы прафесію настаўніка: кожны рабочы дзень не падобны на іншы, яе дзеці, як яна ласкава іх называе, — бясконцая крыніца радасці, пазітыву і душэўных сіл. У 2012 годзе маладая настаўніца перайшла на работу ў СШ №1.
Галоўным у сваёй рабоце Аксана Іванаўна лічыць не проста даваць нейкія веды, а неабходнасць навучыць дзіцяці думаць, разважаць, спасцігаць нешта самастойна. Прычым уся інфармацыя, якая прапануецца школьнікам, павінна быць зразумелай і цікавай. Цудоўна, калі адукацыйны і выхаваўчы працэс рабят праходзіць у цеснай узаемасувязі з бацькамі. У гэтым сэнсе, як адзначыла настаўнік, ёй вельмі шанцуе: бацькі не толькі дапамагаюць педагогу, часта яны самі з’яўляюцца ініцыятарамі цікавых і карысных ідэй па ўдасканаленні выхаваўчага працэсу.
Зусім хутка вучні А.І.Пацяговай стануць выпускнікамі пачатковай школы. Педагог, якая была для рабят і сябрам, і дарадчыкам, і другой матуляй, дапаможа ім узняцца на наступную прыступку школьнага жыцця. Па словах Аксаны Іванаўны, ёй заўсёды вельмі складана “адпускаць” сваіх дзетак, але яна вельмі радуецца, што за чатыры гады з маленькіх садкоўцаў яна выгадавала школьнікаў, якія шмат чаго ведаюць і ўмеюць.
Літаральна праз некалькі тыдняў А.І.Пацягова пачне праводзіць заняткі ў “Школе ранняга развіцця”, якую будуць наведваць садкоўцы старэйшай групы. Яны ж і прыйдуць у наступным навучальным годзе ў клас да свайго першага настаўніка. І зноў для яе пачнуцца дні, напоўненыя радасцю ад поспехаў вучняў, і зноў яна стане для дзясяткаў рабят пуцяводнай зоркай па нязведанай, але такой захапляльнай Краіне ведаў.
Людміла СЯМЁНАВА.