Тым, хто жыве ў мірны час…
Шмат часу прайшло з моманту падзей у Афганістане, але ў душы кожнага іх ўдзельніка яшчэ жывыя ўспаміны тых цяжкіх дзён, кожны з якіх мог стаць апошнім…
Вясной 1979 года васемнаццацігадовы кіраўчанін Васіль Рублеўскі, які нядаўна скончыў школу і пачаў працаваць на льнозаводзе, быў прызваны ў рады Савецкай Арміі. Паўгода праходзіў службу ў падраздзяленні ў Літве, затым быў накіраваны ў маленькае мястэчка непадалёку ад Ташкента, пазней — у Туркменістан. А ў студзені 1980 года яго накіравалі ў Афганістан.
Разам з мясцовымі войскамі, паліцыяй, таварышамі па службе ўдзельнічаў у баявых аперацыях супраць банд ворагаў. Пра вайну гаварыць цяжка, асабліва тым, каму давялося там пабываць, таму пра афганскія дні і ночы Васіль Рублеўскі ўспамінае неахвотна. Занадта многа давялося перажыць хлопцу ў тыя месяцы: смяротныя баі, з якіх не вярнуліся жывымі многія баявыя таварышы, у якіх сам быў на валосок ад смерці. Памятаецца баявое братэрства, смеласць і гераізм тых, хто змагаўся з ім плячо ў плячо, каму ён не аднойчы давяраў сваё жыццё. Гэта быў жорсткі час, які прымусіў юнакоў рана пасталець.
Красамоўней за ўсё пра людзей кажуць іх заслугі, а пра воінаў — іх узнагароды. Васіль Рублеўскі быў узнагароджаны медалём «За адвагу», адзначаны Граматай Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР «Воіну-інтэрнацыяналісту» і іншымі ўзнагародамі.
У маі 1981 года цэлым і здаровым юнак прыехаў дадому. Жыццё вярнулася ў мірнае рэчышча, кашмар застаўся ў мінулым. У ліпені ён ужо ўладкаваўся на працу ў тагачасную сельгастэхніку, дзе 37 гадоў шчыруе слесарам і па гэты дзень, у ААТ «Кіраўскае райаграпрамтэхзабеспячэнне».
У калектыве ўсе ведаюць яго як майстра сваёй справы, адказнага, добрасумленнага работніка, прыкладнага сем’яніна, добрага бацьку. Гэта чалавек, да якога заўсёды можна звярнуцца за дапамогай, парадай — ён ніколі не адмовіць.
Людзі, якія бычылі вайну сваімі вачамі, па-сапраўднаму цэняць жыццё, родных і блізкіх людзей побач, умеюць радавацца дробязям і больш за ўсё жадаюць міру ва ўсім свеце.
Юлія ЗАВІШАВА.