“Працаваць трэба сумленна, тады і вынік будзе добры”…
Менавіта так лічыць загадчыца малочна-таварнага комплексу “Кірава” СВК “Рассвет” імя К.П.Арлоўскага Любоў Шчэрбіч.
“Прафесія жывёлавода патрабуе прызвання, – кажа Любоў Мікалаеўна. – Тут няма месца гультаям і выпадковым людзям, якія жадаюць мала працаваць і шмат зарабляць. Ды і рытм працы — зранку да змяркання, некаторых палохае”.
Кожнаму з нас абавязкова даводзіцца сутыкнуцца з важным момантам у жыцці — выбарам будучай прафесіі. У адных ён бывае ўдалым, іншыя — на жаль, памыляюцца, так і не знаходзячы сябе ў абранай справе. У Любові Шчэрбіч супала ў жыцці ўсё: і дзіцячая мара, і моцнае жаданне прысвяціць сябе працы ў жывёлагадоўлі.
Нарадзілася яна ў в.Свіслач на Гродзеншчыне. Яшчэ дзяўчынкай з задавальненнем бегала на мясцовую ферму, каб дапамагчы матулі падаіць кароў, бацьку — раздаць кармы жывёле.
Скончыўшы 8 класаў Люба паехала паступаць у Ваўкавыскі зааветэрынарны тэхнікум. Дарэчы, бацькам аб тым, што плануе звязаць сваё жыццё з працай у жывёлагадоўлі, адразу не сказала, а прызналася толькі тады, калі прыйшоў выклік на вучобу. Любоў Мікалаеўна ўспамінае, як маці адгаворвала яе вучыцца на заатэхніка, бо ведала, што справа гэта не з лёгкіх. Але пераканаць дзяўчыну змяніць сваё рашэнне так ніхто і не змог.
На Кіраўшчыну Любоў прыехала ў 1978 годзе пасля заканчэння зааветэрынарнага тэхнікума. Першым месцам работы стала Кіраўская райветстанцыя, дзе адпрацавала заатэхнікам 8 гадоў.
У 1986 годзе Л.М.Шчэр-біч перайшла працаваць у СВК “Рассвет” імя К.П.Арлоўскага, на ферму, якую зараз узначальвае. На працягу 28 гадоў жанчына прайшла шлях ад учотчыка да загадчыцы. Па яе словах, яна ніколі не баялася ніякай работы: калі трэба было, і карміла жывёлу, і даіла, і лячыла. Яна і зараз не можа сядзіць у кабінеце, перабіраючы паперы: з раніцы і да позняга вечара жанчына кантралюе ўвесь працэс утрымання жывёлы на МТК, а гэта без малага амаль 2000 галоў БРЖ.
Вядома, што плённая і добрасумленная праца дае свае станоўчыя вынікі. З кожным годам на малочна-таварным комплексе павялічваецца сярэдні ўдой на карову. Летась ён склаў 6056 кг. Зараз у сярэднім ад кожнай рагулі надойваюць па 16 кг. Усё малако, адпраўляемае на пера-працоўчае прадпрыемства, ідзе сортам экстра і вышэйшым.
З цеплынёй адгукаецца Людміла Мікалаеўна аб сваім калектыве, у яе падпарадкаванні 34 чалавекі. На яе думку, там, дзе ўсе разумеюць адзін аднаго, падтрымліваюць, працаваць лёгка і цікава. “Канешне, кожны чалавек — са сваім характарам, адзначае Любоў Мікалаеўна, — але імкнуся знаходзіць падыход да кожнага ў калектыве. А калі і ўзнікаюць некаторыя праблемы, вырашаю іх мірным шляхам”…
Заўсёды надзейнай падтрымкай для Л.М.Шчэрбіч была і застаецца яе сям’я: муж і двое дзяцей. Па словах жанчыны, працуючы ў жывёлагадоўчай галіне, складана было ў поўнай меры аддаваць сябе сям’і і хатнім справам. Але родныя з разуменнем ставіліся да яе працы і падтрымлівалі ва ўсім. Няпроста было гадаваць дзяцей, у свой час вельмі дапамагала свякруха. Аб адным крыху шкадуе жанчына, што, працуючы з раніцы і да позняй ночы, у яе не было магчымасці праводзіць з дзецьмі столькі часу, колькі хацелася.
Але нягледзячы на ўсе складанасці Любоў Мікалаеўна задаволена сваім лёсам: усё ў жыцці атрымалася і споўнілася. Ёсць любімая работа, дзеці стварылі свае сем’і, добра жывуць і старанна працуюць, а галоўная яе радасць зараз — трое ўнукаў.
Гэтымі днямі Л.М.Шчэрбіч адзначыла свой 55-гадовы юбілей. На пытанне ці плануе яшчэ працаваць, адказала шчыра і проста: “Калі ў кіраўніцтва гаспадаркі ёсць патрэба ў такіх спецыялістах, як я, то з задавальненнем яшчэ папрацую”.
Людміла СЯМЁНАВА.
Фота
Максіма МІКЕШЫНА.