У памяці і сэрцы — назаўсёды…
Паветрана-дэсантныя войскі — “крылатая пехота”, “блакітныя берэты” — якімі толькі вызначэннямі ні характарызуюць дэсантнікаў, але заўсёды, ва ўсе часіны і пры любых абставінах, ня-зменнымі з’яўляюцца іх моц, мужнасць і надзейнасць, прынцып “Ніхто, акрамя нас!”.
Гэта не па чутках вядома жыхару аграгарадка Баравіца Івану Еўдакімаву: у лістападзе 1985 года ён быў прызваны ў паветрана-дэсантныя войскі і трапіў ва “ўчэбку” ў г.Фергану Узбекскай ССР. Тут упершыню выпрабаваў сябе, выканаўшы скачкі з парашутам. Праз чатыры месяцы яго і саслужыўцаў накіравалі ў Афганістан, г.Кабул. Хлопцу з Кіраўшчыны давялося ўдзельнічаць у многіх баявых аперацыях. Дэсантнікі праяўлялі адвагу, мужнасць, братэрства.
Баявы шлях Івана Еўдакімава пры выкананні інтэрнацыянальнага абавязку ў Афганістане быў адзначаны медалём “За баявыя заслугі”.
І зараз Іван Міхайлавіч памятае ўсё да дробязей: як сам адзначае, дні і ночы, праведзеныя на далёкай спякотнай зямлі, засталіся ў памяці і сэрцы назаўсёды.
Былы воін ужо шмат гадоў добрасумленна працуе лесніком у Гарадзецкім лясніцтве Бабруйскага лясгаса. Разам з жонкай Аленай выгадавалі дзвюх дачок, а зараз іх радуе ўнучка Паліна.
Іван Міхайлавіч з гонарам паведаміў, што па яго слядах пайшоў пляменнік Дзмітрый Стальмакоў: ён служыць у дэсантных войсках. А пачыналася яго захапленне дэсантам, калі дзядзька Іван прыйшоў з арміі ў прыгожай форме: асабліва пляменніку спадабаўся рэмень і ён папрасіў яго ў падарунак. Іван Міхайлавіч не мог адмовіць. З таго часу хлопец марыў аб дэсанце і калі яго прызвалі ў армію — трапіў менавіта ў паветрана-дэсантныя войскі, у Мар’іну Горку. Адслужыўшы тэрміновую службу, вырашыў застацца ў арміі, закончыў вышэйшую навучальную ўстанову, і зараз Дзмітрый ужо мае званне старшага лейтэнанта.
У Дзень дэсантнікаў І.М.Еўдакімаў звязваецца па тэлефоне з былымі саслужыўцамі, яны віншуюць адзін другога. А святкуе ён дарагі для яго дзень у асноўным у коле родных і блізкіх. І захоўвае сваю дэсантную форму. А блакітны берэт з задавальненнем прымярае ўнучка Паліна (на здымку).
Фота Максіма МІКЕШЫНА.