Ты для нас — самая лепшая!
Такія словы неаднойчы даводзіцца чуць кіраўчанцы Ганне Каленік ад сваіх дзяцей. А іх у сям’і трое: дзевяцікласнік Арцём, чацвёртакласнік Саша і агульная любіміца Маргарыта, якой яшчэ толькі 2 гады.
Твар Ганны Генадзьеўны свеціцца цеплынёй і пяшчотай, калі яна гаворыць пра сваіх сыноў і дачушку. Для кожнага ў яе знаходзяцца добрыя словы, пра ўсіх яна клапоціцца аднолькава.
Усё ў жанчыны склалася ўдала — і шчаслівае замужжа, і цікавая работа, і любячыя дзеці, без якіх яна не ўяўляе свайго жыцця. А яны — выхаваныя, дысцыплінаваныя, добра вучацца ў школе. А самае галоўнае — чулыя, добрыя.
Ганна выйшла замуж за мясцовага хлопца Яўгена Каленіка. І калі ў іх нарадзіўся першынец, яна зразумела, што самае галоўнае шчасце для жанчыны — гэта шчасце мацярынства. Вельмі падтрымлівае яе муж. Ён — камандзір аддзялення ў раённым аддзеле “Ахова”. Праўда, служба ў яго адымае шмат часу, але калі надараецца вольная хвіліна — ён падмяняе жонку, дапамагае ва ўсім.
З цеплынёй і пяшчотай Яўген гаворыць пра сваю жонку. Для яго яна не толькі каханая жанчына, але і добрая гаспадыня. Іх адносіны, як і 15 гадоў таму (паслязаўтра Каленікі адзначаць фарфоравае вяселле), застаюцца цёплымі і шчырымі. Зразумела, што ў жыцці здараецца ўсялякае, але ўзаемаразуменне і ўзаемападтрымка дапамагаюць знайсці правільнае выйсце з любых сітуацый.
Жанчына таксама з мнагадзетнай сям’і, у якой заўсёды панавала атмасфера дабрыні, клопатаў адзін аб адным, падтрымкі і разумення. Яе бацькі — Марыя Іларыёнаўна і Генадзій Уладзіміравіч Бяляўскія прывілі дзецям любоў да працы, пачуццё сяброўства.
Клапатлівыя і пяшчотныя рукі сваёй матулі, яе пастаянную падтрымку Ганна адчувае сёння, калі ўжо сама мае дзяцей. Добрым словам яна ўспамінае бацьку, якога, на жаль, ужо няма побач. Ён заўсёды з павагай ставіўся да сваёй жонкі, з любоўю адносіўся да сваіх абедзвюх дачок і сына. Маці Марыя Іларыёнаўна ганарыцца імі, яны выраслі добрымі людзьмі. Дочкі сталі настаўніцамі: Ганна пасля заканчэння МДУ імя А.А.Куляшова выкладала гісторыю ў Стаўпіцкай базавай школе, затым два гады ўзначальвала калектыў гэтай навучальнай установы (зараз знаходзіцца ў водпуску па догляду за дачушкай). Лілія працуе завучам у СШ №1, а Уладзімір — вадзіцелем у аддзеле адукацыі, спорту і турызму райвыканкама.
Дочкі вельмі часта наведваюцца ў родны дом, дапамагаюць маці справіцца з хатнімі справамі. А асноўны цяжар узяў на сябе брат, які са сваёй сям’ёй жыве разам з маці. Твар Марыі Іларыёнаўны свеціцца радасцю, калі ўсе дзеці збіраюцца ў яе, яна адразу ж маладзее на вачах!
Добрыя адносіны ў Ганны склаліся і з маці мужа Тамарай Віктараўнай. За цудоўны характар, цеплыню і дабрыню яе паважаюць абедзве нявесткі, любяць сыны, абажаюць унукі.
Што яшчэ патрэбна любячай і любімай жанчыне, маці? Проста жыць, радавацца кожнаму новаму дню, выхоўваць дзяцей, праводзіць іх у школу, рыхтаваць з імі ўрокі, чытаць казкі дачушцы. А ўвечары, калі ўсе збіраюцца разам, абавязкова дзеляцца ўражаннямі аб прайшоўшым дні. Маргарыта ўсядзецца на рукі, абніме за шыю, а сыны прытуляцца да матулі: яна для іх — самая лепшая.
Таццяна БАРАДЗІНА.