Прызванне і прызнанне… Любоніцкая амбулаторыя ўрача агульнай практыкі — пераможца абласнога агляду-конкурсу
Прыём пацыента вядзе загадчык амбулаторыі Міхаіл Баўтовіч
Як паведамляла “раёнка”, па выніках агляду-конкурсу па павышэнні якасці і культуры медыцынскага абслугоўвання насельніцтва ў 2017 годзе ў намінацыі “Урачэбныя амбулаторыі” першае месца з уручэннем дыплома ўпраўлення аховы здароўя аблвыканкама і абкама прафсаюза работнікаў аховы здароўя прысуджана калектыву Любоніцкай амбулаторыі ўрача агульнай практыкі ўстановы аховы здароўя “Кіраўская цэнтральная раённая бальніца”!
З загадчыкам Любоніцкай амбулаторыі Міхаілам Баўтовічам мы сустрэліся ў яго кабінеце. Доктар ўжо зранку ўвесь быў у штодзённых клопатах — прымаў чарговых пацыентаў.
— У сярэднім за дзень, адзначыў Міхаіл Васільевіч, звяртаюцца па 10-15 чалавек, скаргі на здароўе — самыя розныя. Трэба кожнага выслухаць, назначыць патрэбнае лячэнне. Камусьці — выпісаць рэцэпт на неабходныя лякарствы, якія можна набыць у аптэцы ў Любонічах. Для жыхароў аграгарадка і навакольных вёсак, сярод якіх, дарэчы, шмат інвалідаў, тых, хто карыстаецца пэўнымі льготамі, наяўнасць амбулаторыі — безумоўна, вялікая зручнасць: адпадае праблема ехаць з аддаленых населеных пунктаў за меддапамогай у райцэнтр.
На сённяшні дзень амбулаторыя абслугоўвае 1015 чалавек, з якіх 488 — працаздольнае насельніцтва, 98 дзяцей ва ўзросце да 18 гадоў. У самым вялікім населеным пункце — Любонічах — пражывае каля 600 чалавек. Акрамя таго ў зоне ўвагі мясцовых медыкаў — жыхары 8 навакольных вёсак, самая аддаленая з якіх — Ігнацоўка. Радыус дзеяння — каля 10 кіламетраў.
Фельчар Таццяна Фядотава
Ва ўтульнай амбулаторыі, па якой правёў невялікую экскурсію яе загадчык, сапраўды маецца ўсё неабходнае для аказання дапамогі пацыентам. Да іх паслуг — кабінет урача, акушэра, працэдурны, дзіцячы, лабараторыя. Па вызначаных днях прыязджае з цэнтральнай бальніцы зубны ўрач, для работы якога таксама ёсць кабінет. Маюцца два месцы для дзённага стацыянару. Практыкуецца і такая форма аказання дапамогі, як стацыянар на даму: для сяльчан, якім цяжка дабрацца ў амбулаторыю, на спецыяльным транспарце (апошнім таксама забяспечана амбулаторыя) прыязджае фельчар, каб паставіць капельніцу ці зрабіць ін’екцыю.
Лабарант Галіна Богма
У медустанове працуе невялікі, але дружны калектыў. Акрамя загадчыка — яшчэ чавёра чалавек. Каля 30 гадоў выконвае абавязкі лабарант Галіна Богма. Летась пасля заканчэння Бабруйскага медыцынскага каледжа сюды была накіравана фельчар Таццяна Фядотава. За чысцінёй і парадкам уважліва сочыць санітарка Лілія Чайка. Заўсёды гатовы адправіцца па маршруце вадзіцель Васіль Салановіч.
Але сэрцам і душой установы, безумоўна, з’яўляецца Міхаіл Баўтовіч. І гэта не проста словы. Доктара ведаюць і паважаюць усе ў Любонічах і за іх межамі. Чуласць, прафесіянальная кампетэнтнасць — неад’емныя рысы Міхаіла Васільевіча. Сёлетні год — адметны ў яго працоўнай біяграфіі. У жніўні споўніцца 35 гадоў, як маладая сям’я медыкаў Баўтовічаў пасля заканчэння Гродзенскага медінстытута прыехала на працу ў наш раён. У Любонічах, побач з амбулаторыяй атрымалі жыллё. З таго часу Кіраўшчына іх стала другой радзімай.
Калекцыя ўзнагарод — за высокі прафесіяналізм і сумленную працу
Дарэчы, атрыманы дыплом, пра які мы вялі гаворку напачатку, — далёка не першая ўзнагарода калектыву амбулаторыі. У кабінеце загадчыка адразу кідаецца ў вочы асобны куток, дзе размешчаны іншыя дыпломы, граматы і падзякі. З 92 наяўных амбулаторый Магілёўшчыны Любоніцкая не аднойчы прызнавалася адной з лепшых. А сам Міхаіл Васільевіч лічыць галоўнай уласнай узнагародай дыплом, атрыманы ў 2012 годзе, калі ён быў прызнаны лепшым урачом агульнай практыкі ў рэспубліцы.
Дарэчы, менавіта ўрач агульнай практыкі — і ў гэтым Міхаіл Баўтовіч перакананы, зыходзячы з асабістага вопыту, — на сяле асабліва патрэбны. Ён выконвае работу адразу некалькіх спецыялістаў. Сам доктар калісьці праходзіў інтэрнатуру па хірургіі. І тыя навыкі, як адзначыў сам, пазней вельмі спатрэбіліся. Урачу даводзілася і сшываць сухажылле, і нават прымаць роды. А самым адметным выпадкам у жыцці лічыць цудоўнае выратаванне немаўляці, калі яшчэ ў першыя гады працоўнай дзейнасці давялося рэаніміраваць неданошанае нованароджанае дзіця з дапамогай ручнога дыхальнага апарата. Шанцаў выжыць у хлопчыка практычна не было. Але дзякуючы намаганням доктара і нейкаму цуду, дзіяці ўдалося выратаваць. Зараз Міша — так назвалі таго хлопчыка ў гонар Міхаіла Васільевіча — мае сваю сям’ю, наведваецца да сваёго “хроснага”, як да роднага бацькі, які фактычна даў яму другое жыццё. Магчыма, гэта быў Божы знак аб тым, што быць на варце здароўя людзей — сапраўднае прызванне Міхаіла Баўтовіча і сэнс яго жыцця…
Аляксандр ХАХЛОЎ.
Фота аўтара.