Калі ўзяць любоў і вернасць, дадаць да іх пяшчоту і ўзаемапавагу, памножыць усё гэта на гады, то атрымаецца сям’я – моцная, дружная, у якой кожны адчувае сябе шчаслівым і патрэбным. Такім рэцэптам агульнага шчасця скарысталіся кіраўчане Іван Рыгоравіч і Марыя Мікалаеўна Кашковы і працягваюць яго ўдасканальваць.

Іван і Марыя пазнаёміліся ў дзяцінстве. Дзяўчынка пераехала на Кіраўшчыну разам з баць­камі са Слаўгарадскага раёна. Агульныя дзіцячыя гульні, інтарэсы і захапленні перараслі ў моцнае сяброўства, а затым і ў каханне. Рамантычныя адносіны паміж маладымі людзьмі доўжыліся некалькі год. Марыя чакала юнака са службы ў арміі, а ён не сумняваўся – дачакаецца! Бо яе прыродныя жаночыя якасці – вернасць, пяшчоту, душэўную цеплыню – запрыкмеціў даўно. Таму пасля вяртання з арміі цягнуць не стаў – прапанаваў Марыі ажаніцца. Быў упэўнены – менавіта з ёй удасца стварыць утульны сямейны ачаг, дзе іх шчырае каханне будзе разгарацца з новай сілай. А маладая жанчына бачыла ў Іване надзейнага спадарожніка жыцця, мужнага і смелага абаронцу, руплівага гаспадара.

Іх вяселле адбылося 13 верасня 2003 года. Зараз Марыя Мікалаеўна ўспамінае: “Многія маладыя пары адмаўляліся гуляць вяселле ў такую дату – баяліся “нешчаслівасці” лічбы 13, а мы з Іванам не спужаліся, бо верылі ў сілу нашага кахання, якое здольнае пераадолець любыя жыццёвыя штормы”.
На думку мужа і жонкі Кашковых, сям’ю ўмацоўва­юць дзеці. Гаспадыня прызналася, што, бывае, паміж ёй і мужам здараюцца спрэчкі і рознагалоссі, аднак разуменне таго, што сям’я – астравок надзейнасці і апора для іх траіх дзетак – дае падставы хутка дараваць адно аднаму, падтрымліваць і разам будаваць далейшае шчаслівае будучае сыноў і дачкі.
Старэйшы сын Кашковых 16-гадовы Уладзіслаў навучаецца на 2-м курсе Клічаўскага аграрна-тэхнічнага каледжа. Сярэдні Ілья, якому 14 год, – вучань 8 класа СШ №1. Хлопцы ў вольны час асвойваюць гітару і захапляюцца тэхнікай.
Гаспадыня расказала, што яны з мужам заўсёды вельмі хацелі і дзяўчыку, але доўга не рашаліся яшчэ на аднаго дзіцяці. Таму навіна аб тым, што яна стане маці ў трэці раз, адначасова ўсхвалявала і падарыла надзею на дачушку. Яна апраўдалася! Маленькай Вікторыі – 2,5 гады. Імя ёй выбралі сімвалічнае, бо яно азначае “перамога”, а для Кашковых з’яўленне на свет дачкі стала сапраўднай перамогай у многіх сэнсах.

Зараз Марыя Мікалаеўна знаходзіцца ў дэкрэтным адпачынку, да нараджэння дачкі працавала сацыяльным работнікам у раённым цэнтры сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва. Разам з дачушкай яны штодня чакаюць тату з работы, шчыруе ён трактарыстам-экскаватаршчыкам у ПМК №255, і хлопцаў з вучобы. А выхадныя дні сям’я право­дзіць на дачы, якую Кашковы дабудоўваюць і добраўпарадкоўваюць. Гаспадыня кажа, што прывыклі разам працаваць, а затым разам і адпачываць.
Муж і жонка Кашковы лі­чаць, што самы лепшы спосаб выхавання дзяцей – асабісты прыклад бацькоў ва ўсім: і ў адносінах паміж членамі сям’і, і ў працы. На іх думку, да дзіцяці трэба ставіцца як да самадастатковай асобы. Таму ў вырашэнні важных сямейных пытанняў у Кашковых прымаюць удзел усе, незалежна ад ўзросту. Вельмі адказна бацькі ставяцца да выхавання сыноў. Калі ў іх сям’і з’явіліся адзін за адным два хлопцы, Іван і Марыя пачалі прыкладаць намаганні, каб яны выраслі смелымі, рашучымі, працавітымі, не баяліся браць на сябе адказнасць
за ўчынкі, адным словам, ста­лі сапраўднымі мужчынамі. Зы­ходзячы з асабістага вопыту, муж і жонка лічаць, што пры выхаванні хлопцаў бацькам важна навучыцца давяраць ім, часцей прасіць аб дапамозе, не варта праяўляць залішнюю строгасць, трэба даваць быць больш самастойнымі. Ну а дачушку Вікторыю песцяць усёй сям’ёй! Старэйшыя сыны з задавальненнем дапамагаюць матулі ў догля­дзе за сястрычкай, якую яны, таксама як і баць­кі, вельмі чакалі. Уладзіслаў прызнаўся, што зараз не можа ўявіць, як бы жыла іх сям’я без малодшай сястрычкі – усеагульнай радасці і весялушкі. А яшчэ Вікторыю называюць мамінай дачушкай, бо яна шмат часу право­дзіць побач з матуляй, якая з маленства прывучае малую быць гаспадыняй і клапаціцца аб членах сям’і – разам яны прычэсваюць і апранаюць, “кормяць” Вікіных лялек, займаюцца развіваючымі гульнямі.
Любімыя святы ў сям’і Каш­ковых – Новы год і Вялікдзень. Усе разам яны збіраюцца за святочным сталом, запрашаюць у госці хросных бацькоў Уладзіка, Ільі і Вікі. Марыя Мікалаеўна кажа, што такія сямейныя традыцыі – право­дзіць важныя дні побач – вельмі збліжаюць і ўмацоўваюць адносіны, з’яўляюцца крыніцай любові, павагі і пяшчоты.
У верасні сям’я Кашковых адзначыць “паўналецце” – 18 год таму Іван і Марыя сыгралі вяселле. Таму сёлетні Дзень сям’і мае для іх асаблівае значэнне. Шмат дарог пройдзена, шмат яшчэ прадстаіць прайсці. Аднак на нялёгкім шляху сямейнага шчасця варта заўсёды памятаць аб галоўным – ва ўсіх жыццёвых абставінах, і ў радасці, і ў горы трэба быць разам, трымацца
адзін за аднаго і абараняць сваё каханне ад жыццёвых бур і нягод усімі магчымымі спосабамі.
Яўгенія БЯЛЬКО.
ФотаМаксіма МІКЕШЫНА.