У лёсах людзей – гісторыя краю
Жыхар аг.Мышкавічы Георгій Арцёмавіч Цішкоў – равеснік Кіраўскага раёна, ён заўсёды цікавіцца падзеямі, якія адбываюцца на Кіраўшчыне, жыццём сваіх землякоў, справамі “Рассвета”, працы ў якім прысвяціў шмат гадоў.
Яго дзяцінства прайшло ў Валосавічах. Бацькі працавалі ў мясцовай гаспадарцы. Калі пачалася Вялікая Айчынная вайна замест вясёлага і бесклапотнага дзяцінства хлопчыку разам з роднымі і аднавяскоўцамі давялося жыць у страху і голадзе, а яшчэ – у чаканні вызвалення родных мясцін ад ворага.
Старэйшага Цішкова, прымаўшага ўдзел у фінскай вайне, забралі на фронт у 1944 годзе. Дамоў ён больш не вярнуўся: родныя атрымалі ліст, у якім было напісана, што баец Арцём Цішкоў прапаў без вестак.
Маці засталася адна з трыма дзецьмі, малыя імкнуліся ёй ва ўсім дапамагчы. Дзесьці ў 12гадовым узросце і Георгій паспрабаваў “сялянскага хлеба”: падчас школьных канікулаў пасвіў авечак, цялят. У 16 гадоў юнак вырашыў пайсці працаваць у калгас, бо разлічваць Цішковым даводзілася толькі на сябе. Браўся за любую справу, вучыўся ў старэйшых калег.
Тэрміновую службу мышкавіцкі хлопец праходзіў у Забайкаллі, у Чыцінскай вобласці, вадзіцелем у пажарнай часці. Пасля вяртання на сваю малую радзіму Георгій уладкаваўся на працу ў “Рассвет”. К.П.Арлоўскі даверыў яму калгасны пажарны аўтамабіль.
Свайго знакамітага земляка Георгій Арцёмавіч і дагэтуль успамінае як чалавека строгага, але справядлівага, сапраўднага гаспадара зямлі, адданага сваёй Радзіме, душой хварэючага за справу, за сяльчан, якія жылі і працавалі побач з ім.
У 1960 годзе Георгій Арцёмавіч стварыў сям’ю, ажаніўшыся на мясцовай прыгажуні Вользе. Праз год у сям’і з’явіўся першынец Юрый. Калі ў 1963 годзе нарадзілася дачушка Наталля, Цішковы перасяліліся ва ўласны дом, які пабудавалі самі. Зазвінелі ў ім звонкія дзіцячыя галасы: нарадзілася яшчэ трое дзетак. Вольга Іванаўна паспявала і малых дагледзець, і хатнюю гаспадарку весці, і быць у ліку перадавой працаўніцы “Рассвета”. Галаву сям’і пасля навучання запрасілі на працу вадзіцелем калгаснага аўтакрана – гэтай справе ён прысвяціў 28 гадоў. Георгій Арцёмавіч з усмешкай успамінае, што складана знайсці ў Мышкавічах будынак, у будаўніцтве якога б ён не прымаў удзел.
Нягледзячы на пастаянную занятасць Георгій Цішкоў знаходзіў час і для грамадскага жыцця, любімай справы: больш за 20 гадоў ён спяваў у знакамітым рассветаўскім хоры, пабываў з калегамі ў краінах далёкага і блізкага замежжа.
Разам з жонкай яны выхавалі дастойных дзяцей, дапамаглі ім атрымаць адукацыю, кожны з іх заняўся любімай справай, знайшоў сябе ў жыцці. Старэйшы Юрый, які з дяцінства сябраваў са спортам, звязаў з ім і далейшы працоўны шлях, стаўшы высокакласным веласпартсменам, затым перайшоў на трэнерскую работу. Шмат яго выхаванцаў дасягнулі ў веласпорце значных высот. Сын Раман і ўвогуле стаў веласпартсменам сусветнага ўзроўню. Хлопец праслаўляе Беларусь і Кіраўшчыну на розных спаборніцтвах.
Зараз Георгій Арцёмавіч жыве адзін, шэсць гадоў таму пакінула жыццё яго дарагая Вольга, але штодня яго наведваюць дзеці, якія жывуць непадалёк, не забываюцца пра любімага дзядулю і прадзядулю 8 унукаў і столькі ж праўнукаў. Як жа яму весела і радасна, калі ўсе яны збіраюцца разам, адзначаюць святы, дні нараджэнні. Вось і сёлета, на свой 85гадовы юбілей, старэйшы Цішкоў будзе прымаць віншаванні ад сваёй вялікай і дружнай сям’і.
Людміла СЯМЁНАВА. Фото автора.