Большасць з нас, асабліва тых, хто не скардзіцца на здароўе, рэдка задумваецца: як адчувае сябе чалавек, якому па волі лёсу давялося спазнаць, што такое жыць са статусам інвалід, з якімі пытаннямі ён сутыкаецца, як іх вырашае, дзе знаходзіць падтрымку. А, між тым, ніхто не застрахаваны ад такой праблемы.
Распрацаваная на Кіраўшчыне сістэма работы з інвалідамі дазваляе чалавеку з абмежаванымі магчымасцямі вырвацца з замкнёнага кола жыццёвых абставінаў, завесці новыя знаёмствы, знайсці занятак па душы.

55-гадовая кіраўчанка Людміла Захараўна Лазаковіч пасля цяжкага захворвання на нейкі час засталася сам на сам са сваёй праблемай. Падтрымка родных, безумоўна, надавала сіл змагацца і крочыць далей, аднак практычна ўсё жыццё замкнулася ў сценах дома, бо любімую работу спецыяліста па азеляненні ў “Жылкамгасе” давялося пакінуць раней вызначанага тэрміну. Жанчына востра адчула незапатрабаванасць у грамадстве. Вось як сама Людміла Захараўна расказвае пра гэта: “З-за свайго захворвання я доўгі час знаходзілася ў дэпрэсіі. Аднойчы мяне запрасілі наведаць адну з сустрэч, якія пастаянна наладжвае раённая арганізацыя таварыства інвалідаў, аднак я неяк саромелася. Здавалася, што і па ўзросце не падыходжу, і калектыў у таварыстве ўжо вызначыўся, а я буду там лішняй. Запрасілі мяне і ў другі раз, і ў трэці, і так шмат разоў, а я ўсё не адважвалася. А потым неяк сустрэла членаў арганізацыі на вуліцы райцэнтра падчас нейкага свята: вясёлых, з усмешкамі на тварах, з песнямі пад баян. Па ўсім было відаць, што гэта не проста калектыў, а сапраўдная моцная сям’я. Гэта стала штуршком для мяне, і я адважылася прыйсці ў таварыства інвалідаў. Прынялі мяне вельмі добра, з цеплынёй. Стала наведваць заняткі ў творчых аб’яднаннях аддзялення дзённага знаходжання для інвалідаў пры РЦСАН. Тут мяне навучылі рабіць тапіярыі з рознага матэрыялу. Таксама споўнілася мая даўняя мара: хацела падарыць унучцы ляльку цільду, у Цэнтры навучылася яе шыць. Кожны раз бегла ў РЦСАН як на свята, здавалася, каб было ў сутках 25 гадзін, я б іх усе праводзіла там!
Вельмі цікавыя сустрэчы наладжвае раённая арганізацыя інвалідаў: і свята бульбы, і свята песні, і шмат чаго іншага. Таварыства аб’яднала таленавітых і ініцыятыўных людзей, у якіх ёсць чаму павучыцца, і ў першую чаргу, жыццёваму аптымізму.
З душой ставяцца да сваёй работы — няпростай, бо да людзей з абмежаванымі магчымасцямі патрабуецца асаб-лівы падыход, — супрацоўнікі Цэнтра сацабслугоўвання Вольга Бутарава, якую можна назваць душой аддзялення дзённага знаходжання, Алена Хітракова і іншыя. Няма роўных нястомнай энергіі і аптымізму старшыні РА ГА “Беларускае таварыства інвалідаў” Людмілы Лукановіч. Яна — рухаючая сіла нашай арганізацыі!
Я вельмі шчаслівая, што ўсё ж такі рашылася і стала членам таварыства інвалідаў. Хачу падштурхнуць тых, хто яшчэ сум-няваецца, як у свой час я: не саромцеся, не сумнявайцеся: і ў раённай арганізацыі інвалідаў, і ў Цэнтры сацабслугоўвання вас чакае цёплы прыём, новыя знаёмствы, сардэчнасць і неабыякавасць!”.
Ніна Якаўлеўна Бяляўская набыла інваліднасць яшчэ ў маленстве, падчас вайны, аднак гэта не стала перашкодай для працаўладкавання. У Кіраўску яе ведалі як выдатную швачку дамскай верхняй вопраткі быткамбіната, шыла таксама касцюмы. У свой час адно з паліто, пашытае Н.Я.Бяляўскай, атрымала самую высокую адзнаку на выстаўцы верхняй во-праткі ў Магілёве. Было гэта даўно, а зараз будні 77-гадовай жанчыны заняты хатнімі справамі, любіць глядзець тэлеперадачы “Здароўе” і абавязкова “Навіны”: “Трэба ж быць у курсе падзей! Не адставаць ад часу!” — дзеліцца з “раёнкай” Ніна Якаўлеўна.
Кіраўчанка адзначыла, што не адчувае недахопу ўвагі да сябе ад раённай арганізацыі інвалідаў, задаволена, што туды можна звярнуцца не толькі за дапамогай, але і проста, каб пагутарыць з цікавымі людзьмі. А чытачам “раёнкі” пажадала быць больш блізкімі адзін да аднаго, міласэрнымі і цярплівымі.
Надзея Мікалаеўна Шаўцова 20 гадоў узначальвае пярвічку райарганізацыі інвалідаў у Кіраўску. Зараз на ўліку тут — 92 чалавекі. “Я займаюся гэтай справай на грамадскіх пачатках, лічу, што гэтым прыношу карысць, — расказвае На-дзея Мікалаеўна. — Нядаўна адзначыла 75-гадовы юбілей і, як чалавек сталага ўзросту, ведаю, як дорага пенсіянеры, асабліва з абмежаванымі магчымасцямі, цэняць увагу да сябе. Стараюся наведваць сваіх падапечных дома, асабліва тых, хто пазбаўлены магчымасці хадзіць. Разам з Людмілай Лукановіч дапамагаем ім вырашаць праблемныя пытанні. Упэўнена, што людзям, якія выбралі для сябе справу працаваць з інвалідамі, трэба ісці да іх з дабрынёй, з удзячнасцю, бескарысліва, — так імкнуся ставіцца да людзей і я”.
Н.М.Шаўцова доўгі час працавала на Кіраўскім маслазаводзе. Зараз стараецца не заставацца ў баку ад грамадскага жыцця. Сілы і энергію, крыніцу натхнення знаходзіць у малітве, наведвае Свята-Пакроўскі храм, шмат чытае і імкнецца дапамагчы людзям па меры сваіх сіл і магчымасцей, нават добрым словам альбо шчырай усмешкай. Сіл і энергіі жанчына пажадала і чытачам “Кіраўца”, а таксама ўсім сваім падапечным. А яшчэ адзначыла, што ні ў якіх жыццёвых абставінах нельга страчваць аптымізм і трэба верыць у сябе — гэта штуршок у будучае.
Нягледзячы на тое, што каля 20 % насельніцтва свету з’яўляюцца інвалідамі, грамадства ў першую чаргу стварае спрыяльныя ўмовы для здаровых. Аднак кожнаму з нас па сілах аблягчыць жыццё інваліду-суседу, альбо які калісьці працаваў побач з намі ў калектыве, ці проста знаёмаму, трэба толькі не заціскаць свае пачуцці, даваць волю ўнутранай дабрыні і вучыцца неабыякавасці.
Яўгенія БЯЛЬКО.