Народны паэт Беларусі Пімен Панчанка — лаўрэат дзяржаўных прэмій СССР і БССР, ганаровы акадэмік НАН Беларусі. Адзін з самых знакамітых паэтаў нашай краіны пачынаў сваю працоўную і літаратурную дзейнасць на Кіраўшчыне.

Нарадзіўся Пімен Емяль­янавіч Панчанка ў 1917 годзе ў сталіцы Эстоніі Таліне ў сям’і беларускіх сялян, якія паехалі туды на заробкі. Калі хлопчыку споўнілася 3 гады, сям’я Панчанкаў вяртаецца на радзіму ў Бягомль Віцебскай вобласці, дзе і прайшло далейшае дзяцінства будучага паэта сярод маляўнічай прыроды Беларусі.
Успамінаючы гады маленства, Пімен Панчанка расказваў, што для яго, як і для многіх беларускіх хлопчыкаў, першай жыццёвай школай і зялёнай энцыклапедыяй быў лес. Тут можна было збіраць
грыбы, ягады і арэхі, назіраць за прыродай, птушкамі, слухаць іх спевы. Вялікую цікавасць і зачараванне выклікалі багацце беларускай прыроды і ўсё тое, што датычылася роднага краю, яго традыцый, культуры і абрадаў.
Пасля заканчэння ся­мігодкі ў Бягомлі Пімен ра­зам з бацькамі пераязджае ў Бабруйск, дзе сумяшчае з працоўнай дзейнасцю на дрэва­апрацоў-чым камбінаце навучанне на педагагічных курсах. Праз год, у 1934-м, пачаў працаваць у Казуліцкай няпоўнай сярэдняй школе Кіраўскага раёна на пасадзе настаўніка беларускай мовы і літаратуры. У гэтым жа годзе пад псеўданімам Алесь Загорны дэбютаваў як лірык у раённай газеце “Кіравец” з вершам “Моладзі”, а таксама ў альманаху “Ударнікі”, дзе быў апублікаваны яго верш “Ураджайнае”.
У 1935 годзе Пімен Панчанка дапамагаў рэдактару “Кіраўца” А.С.Сямёнаву пры стварэнні актыву селькораў.
Адначасова з выкладчыцкай дзейнасцю ў нашым раёне пачынаючы паэт вучыўся на завочным аддзяленні філалагічнага факультэта Мінскага настаўніцкага інстытута. Сельскі настаўнік вёў пазакласную і лектарскую работу, удзельнічаў у грамадскім жыцці раёна: перапісе насельніцтва, уліку сельскагаспадарчай жывёлы, землеўпарадкаванні і інш.
У 1939 годзе Пімен Панчанка пераязджае ў Мінск, дзе становіцца членам Саюза пісьменнікаў СССР.
Неўзабаве яго прызываюць у армію — у вайсковым друку ён служыць спецыяльным карэспандэнтам. У Беластоку, у Заходняй Беларусі Пімен Панчанка сустрэў Другую сусветную вайну…
За год да яе заканчэння яго, ваеннага ка­рэспандэнта, ў складзе часцей Чырвонай Арміі накіроўваюць у Іран. Пасля двух гадоў, праве­дзеных паэтам у далёкай экзатычнай краіне, выходзіць цыкл яго вершаў “Іранскі дзённік”. Пасля дэмабілізацыі, вярнуўшыся дадому, Пімен Панчанка сумяшчаў працу ў літаратурных выданнях з актыўным грамадскім жыццём. Выбіраўся дэпутатам, займаў высокія пасады ў праўленні Саюза пісьменнікаў БССР, удзельнічаў у рабоце Генеральнай Асамблеі ААН.
На працягу ўсёй творчасці Пімен Панчанка закранў тэмы вайны і трагедыі беларускага народа, барацьбы за мір, любові да чалавека і яго сіле духу, палётаў у космас, прыгажосці беларускай прыроды і мовы.
На самым высокім узроўні Пімен Емяльянавіч быў адзначаны за свой непаўторны талент і за вялізны ўклад у беларускую культуру. Ён узнагароджаны шматлікімі ордэнамі і медалямі, з’яўляўся лаўрэатам Дзяржаўных прэмій, а ў 1973 годзе быў удастоены звання Народнага паэта Беларусі.
Паэтычны геній пайшоў з жыцця 2 красавіка 1995 года, пакінуўшы пасля сябе больш за 30 паэтычных зборнікаў, шматлікія пераклады твораў на беларускую мову, эсэ і ўспаміны.
Да 100-годдзя з дня нараджэння Пімена Панчанкі супрацоўнікамі сеткі бібліятэк раёна аформлены выставы, на якіх прадстаўлена творчая спадчына паэта.
Марына МІКЕШЫНА, намеснік дырэктара сеткі бібліятэк раёна.