Жыццёвы шлях даўжынёй у стагоддзе
Менавіта такі значны юбілей адсвяткавала 5 лютага Ніна Раманаўна Бяляўская, жыхарка аграгарадка Мышкавічы, простая сялянская жанчына, і ў сваім паважаным узросце — ўжо не толькі бабуля, прабабуля, а і прапрабабуля. Яе сталыя гады сагрэты клопатам і любоўю родных і блізкіх. А ў дзень юбілею не толькі яны віншавалі віноўніцу ўрачыстасці, але і прадстаўнікі СВК “Рассвет” імя К.П.Арлоўскага, сумленнай працы ў якім Ніна Раманаўна аддала шмат гадоў жыцця, Мышкавіцкага сельскага Савета дэпутатаў, раённага цэнтра сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва. З падарункамі, песнямі і музыкай завіталі яны да юбіляршы, а жыве яна зараз у дачкі Веры Цімафееўны. З добрай усмешкай і спагадай успрымала гэтую да сябе ўвагу Ніна Раманаўна. Павіншаваў старэйшую жыхарку раёна і старшыня райкама прафсаюза работнікаў АПК Віктар Ставер. Ёсць прымаўка: чалавечы век кароткі. Але, згадзіцеся, век не можа быць кароткім. У век жыцця Ніны Раманаўны, пачынаючы з 1914 года, калі яна з’явілася на свет, умясцілася шмат самых розных падзей, часам пераломных для жыцця грамадства, якія не маглі не адбіцца на лёсе кожнага чалавека, нават у “глыбінцы”.
Нарадзілася Ніна ў в.Старыя Дваранінавічы, змалку зведала салёны пот сялянскай працы. Выйшла замуж за цейкавіцкага хлопца Цімафея Бяляўскага, і сталі маладыя жыць у Цейкавічах. У 1939 годзе нарадзіўся іх першынец — дачка Валя. А ў студзені 1941-га з’явілася на свет другая дачушка Вера. Здавалася б, жыць маладой сям’і ды радавацца, гадуючы дзяцей. Толькі ўсе планы, мары і надзеі парушыла вайна.
Муж пайшоў на фронт, больш родныя яго не пабачылі: ён загінуў.
Потым доўга прыйшлося дазнавацца, дзе ён пахаваны, дасылалі пісьмы ўсюды, куды магчыма, і нарэшце атрымалі адказ, што Цімафей Васільевіч Бяляўскі пахаваны ў брацкай магіле ў расійскім горадзе Вялікія Лукі. Яго прозвішча ёсць на стэле Мемарыяла славы воінам-вызваліцелям у Мыш-кавічах, і родныя свята шануюць памяць аб ім.
Ніна Раманаўна больш не выйшла замуж, так удавой і жыла, гадуючы дзвюх дачок. Працавала даяркай на малочна-таварнай ферме ў тагачасным калгасе “Рассвет”. Сумленная, працавітая, на рабоце і ў кіраўніцтва гаспадаркі заўжды ў пашане была. Зранку і да позняга часу ўпраўлялася з рагулямі. А калі выйшла на заслужаны адпачынак, працягвала працаваць — ужо ў паляводчай брыгадзе. Дапамагала расціць і ўнукаў, і праўнукаў…
Незагоенай душэўнай ранай стала смерць старэйшай дачкі Валянціны ў 1998 годзе. І толькі цеплыня, шчырасць блізкіх людзей заўжды сагравалі і давалі сілы ў жыцці. А ў Ніны Раманаўны чатыры ўнукі, сем праўнукаў і зараз ужо дзве прапраўнучкі.
Як адзначыла ў нашай размове адна з яе ўнучак, названая ў гонар бабулі, Ніна Сяргееўна Бяляўская, якая працуе ў пашывачным цэху “Рассвета”, у дзяцінстве яны вельмі любілі ездзіць да бабулі ў Цейкавічы. Тут заўжды было весела, хадзілі ў лес за грыбамі, ягадамі, купаліся ў возеры. Зразумела, дапамагалі бабулі ў агародзе. У яе гасцінным доме асабліва людна было ў праводны тыдзень, на Радаўніцу, калі ўсе члены сям’і, якія дзесьці працавалі, вучыліся, знаходзілі магчымасць прыехаць. І з самай дарагой душой сустракала іх Ніна Раманаўна.
Ніна Сяргееўна, гаворачы аб сакрэце доўгажыхарства сваёй бабулі, назвала галоўным тое, што ў яе характары заўсёды пераважалі дабрыня, раўнавага, памяркоўнасць. Колькі памятае ўнучка, у сваім жыцці Ніна Раманаўна ніколі нікуды не спяшалася, усе пытанні і праблемы вырашала спакойна, цярпліва, “без нерваў”. Лішняга слова ніколі не скажа — маўляў, каб не пакрыўдзіць каго. “Прабачце, калі нешта не так сказала…” — і зараз заўсёды дадае да сваіх слоў бабуля.
Калі надышлі сталыя гады, Ніна Раманаўна з дапамогай родных стараецца клапаціцца аб сваім здароўі, каб не прыносіць ім зашмат клопатаў. А яны вельмі ўдзячныя медработнікам, якія, калі ўзнікаюць нейкія праблемы са здароўем бабулі, па першаму выкліку спяшаюцца на дапамогу. Гэта Вольга Зарубава і Таццяна Юркавец з Мышкавіцкага ФАПа, участковы ўрач-тэрапеўт Дзмітрый Варацілкін, урач-неўрапатолаг Уладзімір Журневіч. “Дзякуючы ім, бабуля змагаецца са сваімі “балячкамі”, — адзначыла Ніна Сяргееўна. — Ну, і зразумела, дзякуючы догляду і ўвазе да яе маёй маці, а яе дачкі, цеплыні з боку ўсіх нас. Каб пражыць столькі год — без гэтага ніяк…”
Наталля
Сакольская.