Вынікі Вялікай Кастрычніцкай рэвалюцыі ў разуменні старэйшага пакалення грамадзян асацыіруюцца, у першую чаргу, з мірнай стваральнай працай на карысць краіны. Рыгор Іванавіч Куцілкін — з кагорты тых, хто адстойваў свабоду і незалежнасць Айчыны ў барацьбе з нямецка-фашысцкімі захопнікамі, а пасля Вялікай Перамогі на працягу многіх гадоў уносіў свой уклад у аднаўленне і развіццё эканомікі раёна. На яго грудзях сярод баявых узнагарод ззяе ордэн Працоўнага Чырвонага Сцяга. Пра такіх людзей кажуць: “Из одного металла льют медаль за бой, медаль за труд!”

Ветэран Вялікай Айчыннай вайны і працы часта сустракаецца з вучнямі ўстаноў адукацыі горада. Ён расказвае рабятам аб гадах юнацтва, суровых ваенных выпрабаванняў, мірнага будаўніцтва.
Напярэдадні свята Кастрычніцкай рэвалюцыі гімназісты запрасілі паважанага жыхара горада да сябе ў госці. У гісторыка-краязнаўчым музеі ўстановы адукацыі Рыгор Іванавіч нагадаў рабятам далёкія 50-я гады, калі ён узначаліў раён электрасетак і амаль тры дзесяцігоддзі прысвяціў справе электрыфікацыі раёна. За гэты перыяд зазіхацелі лямпачкі на ўсіх аб’ектах гаспадарання, у дамах і кватэрах жыхароў раёна, на вуліцах горада і сельскіх населеных пунктаў.
Рабяты ўважліва слухалі расказ Р.І.Куцілкіна аб далёкіх гадах, калі для асвятлення ў дамах выкарыстоўвалі газавыя (керасінавыя) лямпы. Дарэчы, у музеі маецца такі экспанат, яго хлопчыкі і дзяўчынкі перадавалі з рук у рукі, разглядалі. І якім было іх здзіўленне, калі Рыгор Іванавіч адзначыў, што падчас яго дзяцінства пры такім асвятленні школьнікі рыхтавалі хатнія заданні, пісалі сачыненні, малявалі, клеілі. І вучыліся не горш, чым цяперашнія вучні.

Расказваючы пра мірнае жыццё, Р.І.Куцілкін адзначыў, што для яго заўсёды было галоўным правілам — спачатку трэба зрабіць складаную справу. З гэтага пачынаў сам, такога патрабаваў ад падначаленага калектыву, такому вучыў сваіх дзяцей, унукаў.
Бягучы год для Рыгора Іванавіча — знамянальны: ён адзначыў 90-годдзе з дня нараджэння, прымаў удзел у мерапрыемствах з нагоды 70-годдзя Вялікай Перамогі, на свет з’явіўся праўнук, названы ў гонар прадзядулі.
Па словах ветэрана, ён задаволены сваім жыццём, у якім было ўсялякае. Нягледзячы на тое, што нарадзіўся ў Расіі, але і Беларусь, дзе ён пражыў 65 гадоў, працаваў на карысць яе працвітання, стварыў сям’ю, мае сяброў — лічыць сваёй Радзімай. І жадае, каб і ў будучым людзі жылі пад мірным небам, радаваліся поспехам і дасягненням, помнілі аб мінулым.
Таццяна БАРАДЗІНА.